Ostatni bóg II: Decyzje

 Tada! Jest kolejny bóg ^^
Szczerze początkowo chciałam zaraz po pierwszym rozdziale przejść do akcji właściwej, jednak jak przebrnęłam już przez pierwszy naszła mnie wena na ciąg dalszy zdarzeń przeszłych. Nim przejdę do właściwej akcji powinien pojawić się jeszcze jeden rozdział wprowadzenia.
Miłego czytania! 

~~~~

— Najwięcej bakuganów chaosu kręci się koło pałacu Mag Mela, drugim prawdopodobnym punktem jest Czarna Wyspa na Wężowej Grobli. — Krawler wskazał dwa miejsca gdzie najbardziej roiło się od czerwonych punktów. — Gdzieś tam muszą znajdywać się gniazda.
— Najbardziej prawdopodobne jest pałac. W końcu to Mag Mel stworzył chaosy. — Airzel potarł brodę po czym wskazał na mapę. — Powinniśmy za atakować od północy. Kręci się tam mniej bakuganów, a plecy chroni nam Czyściec.
— Airzel, nie zapominaj, że nasi ludzie również nie mogą tam wejść. — Odezwał się rosły, brązowowłosy Gundalianin. — Co jeśli chaosy przyprą nas do muru i odetną drogę ucieczki?!
— Inaczej się nie przedrzemy, Brown — warknął generał Ventusa. — Nie ma innej drogi.
— Nawet nie mamy pewności, że gniazdo tam jest. Stracimy wszystkich ludzi. — Ojciec Masona tym razem skierował swój atak w stronę Rena. Chłopak jednak kompletnie ignorował co się dzieje wokół. Był skupiony na obrazie terenu.
— Krawler! Słuchasz nas w ogóle? — mężczyzna uderzył dłonią w panel.
— Inna droga... — mruknął do siebie młody generał, po czym zaczął szybko wystukiwać coś na elektronice. Po chwili mapa zmieniła kolor na niebieski. Ren oddalił ją i zaczął rysować. — Ze Świątyni do Czarnej Świątyni, stamtąd... Szlak, nie... — mówił do siebie. — Musiałbym tam być... — Krawler westchnął po czym zwrócił się do pozostałych generałów. — Tak czy inaczej powinno być przejście prowadzące prosto pod pałac Mag Mela. Tylko tunele są istnym labiryntem i nie znam ich aktualnego stanu. Cześć może być zawalona. — Ren powiódł wzrokiem po mężczyznach. — Gdzieś w Podziemiach mam mapę. Mogę iść po nią i tak nie jestem w stanie na razie walczyć.
— Sugerujesz, że mamy iść Podziemiami? — Brown zmierzył Rena wzrokiem.
— Pozwolą się nam zakraść i zorientować czy gniazdo w ogóle jest w pałacu. Gorzej będzie z Czarną Wyspą bo jest zawieszona w przestrzeni.
— Nie podoba mi się ten pomysł — mruknął generał Subterry.
— Lepszej opcji nie mamy. Ren, sprawdzenie tuneli zostawimy tobie. Atak przypuścimy, gdy będziesz w stanie walczyć. — zarządził Airzel, pacząc na Krawlera.
— Nie — zaprotestował tamten. — Usunie się gniazdo bez względu na fakt, czy będę mógł uczestniczyć w bitwie. Gdyby to było coś z czym mogę sobie szybko poradzić, to już dawno widzielibyście mnie na froncie. Linehalt nie jest w lepszym stanie. Minie zbyt dużo czasu.
— Krawler, jesteś świadom faktu, że będziesz musiał wziąć kogoś ze sobą do Podziemi? — zauważył Brown. — Czy jak zawsze zwiejesz i wrócisz za miesiąc?
— Chyba już wiem po kim Mason jest taki wredny — Ren mruknął do siebie. — Nie jestem głupi. Wezmę ze sobą kilka osób. Utrzymajcie pozycje dopóki nie wrócę i wszystkiego nie przygotuję — rzucił młody Gundalianin na odchodne. Renowi nie podobała się wizja zabierania do Podziemi kogokolwiek, jednak nie miał innego wyjścia. Tym razem nie dałby rady sam tam dotrzeć.

***

— Tu jesteś! Wszędzie cię szukam! — wykrzyknęła Zenet, podbiegając do generała Darkusa.
— Byłem na naradzie — sprostował od razu. Nie miał ochoty na wysłuchiwanie kolejnych wykładów w których Sirone zaczęła stawać się coraz lepsza. — Wyruszasz ze mną do Podziemi — Krawler rzucił przez ramię, idąc w stronę swojego pokoju.
Gundaliankę na chwilę zamurowała, jednak szybko zrównała się z chłopakiem.
— Jak to do Podziemi? — spytała nieco zaniepokojona. — Przecież nigdy nikogo nie chciałeś tam zaprowadzić... Zresztą też nie bardzo ktokolwiek chciałby tam pójść.
— Potrzebuję mapy wszystkich tuneli, która tam została, a dobrze wiesz jak teraz ze mną jest. Potrzebuję kilka osób do pomocy. — Krawler cicho westchnął. — One nie są tak straszne jak się wydają.
— Dobrze... I tak pewnie nie mam wyjścia, ale weź ze sobą też kogoś kto będzie w stanie cię w razie czego nieść. — Gundaliance średnio podobała się wizja tej podroży, nikomu by się nie spodobała. Dziewczyna miała tylko cichą nadzieję, że idąc tam z Renem nie straci życia.
— Orientujesz się może co z Jessym? — spytał Krawler.
— Z tego co słyszałam ma jutro wrócić na front, a co? — Dziewczyna od razu domyśliła się, że Glenn będzie im towarzyszył.
— Przekażesz mu, żeby się tam nie wybierał?
— Tak, Masona też bierzemy? — Zenet rzuciła zaczepnie, ciekawa reakcji generała.
— Po moim trupie — mruknął, tylko. — Potrzebuję jeszcze Neva.
— Jasne, o której wyruszamy?
— Równo ze świtem. — Ren oparł się plecami o ścianę, kiedy przyszła kolejna fala osłabienia. Starał się  tego po sobie nie pokazywać. — Dzięki Zenet, dużo mi pomagasz.
— Nie musisz mi dziękować — mruknęła. — Dzięki temu nie czuję się bezużyteczna... — Dziewczyna posmutniała. Krawler delikatnie chwycił ją za ramiona.
— Wiem co czujesz, Zenet. Contestir niedługo się wybudzi. Jestem pewien. — Uśmiechnął się słabo, starając się podnieść ją na duchu. Ren częściowo był w podobnej sytuacji co ona. Zarówno Linehalt jak Contestir byli w śpiączce na skutek otrzymanych obrażeń. Z tą różnicą, że pierwszy z nich był w tym stanie dopiero od niedawna.
— Mam już dość bezczynności i tej głupiej wojny — jęknęła. — Ren... Jak długo jeszcze? — spytała Sirone ze łzami.
— Ci... Jeszcze trochę i wszystko się skończy. — Łagodny ton Krawlera uspokajał,  jednak dziewczyna nadal była na granicy płaczu.
— Ren... Wiem, że to głupie pytanie, ale... — dziewczyna spuściła głowę. — Przytulisz mnie? — Zenet była pewna, że jej odmówi. To nie było coś co Gundalianie zwykli robić.
— Nie tutaj. — Uśmiechnął się ciepło, prowadząc ją do swojego pokoju.
To były ciężkie czasy dla wszystkich, a mentalność ich narodu nie pomagał w radzeniu sobie z nimi. Byli w końcu silnym i brutalnym ludem, który nie mógł pozwolić sobie na łzy.